لوموند فرانسه با انتشار مقاله‌ای دوشنبه ۳۰آبان درباره قیام سراسری ایران نوشت رژیم ایران به سوی پرتگاه می‌دود.
تظاهراتی که در دو ماه گذشته ایران را به لرزه درآورده نشان‌دهنده انبوهی از نارضایتی‌ها است، اما دولت تنها به فکر حفظ موقعیت خود است.
رژیمی که جوانانش را می‌کشد چه آینده‌ای دارد؟ این سؤال هم‌چنان مطرح است، زیرا بیش از ۲ماه است که در ایران خون جاری است. رژیم می‌داند چگونه سرکوب کند. هیچ مرد یا زن ایرانی در عزم خود برای درهم شکستن صداهایی که آن را به چالش می‌کشند، شک ندارد.
اما تاکتیک ترس دیگر مؤثر به نظر نمی‌رسد، موج کنونی خشم بسیار قدرتمند به نظر می‌رسد.
در مقابل این خشم، رژیم علی خامنه‌ای فوراً خود را ناتوان از پاسخگویی به جز چماق نشان داد. چگونه می‌تواند غیر از این باشد، در حالی که تنها دغدغه‌اش برای مدت طولانی باقی ماندن در قدرت بوده است، صرفنظر از هزینه‌ای که برای مردمش تمام می‌شود؟ عزم او برای دستیابی به تسلیحات هسته‌یی، با وجود انکارها، به قیمت تحریمهای سنگین بین‌المللی که جامعه ایران را ویران می‌کند، گواه دیگری بر اولویت‌های اوست.
این رژیم که به‌گفته گزارشگران بدون مرز در عرض چند هفته پس از چین و برمه به سومین زندان بزرگ مطبوعات جهان تبدیل شده است، اکنون تنها بر ظرفیت سرکوبگری قدرتی متکی است که ستون فقرات آن سپاه پاسداران با سنگر بر اقتصاد و شبه‌نظامیان بسیجی است.
این رژیم دیگر نمی‌تواند مانند گذشته با ظاهر کثرت‌گرایی بین «اصلاح طلبان» و «محافظه کاران» بازی کند. موج بزرگ اعتراضات ناشی از محتمل‌ترین نتایج تقلبی انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۰۹ توسط یکی از مقامات ارشد اردوگاه سابق، میرحسین موسوی، رهبری شد. دوازده سال بعد، هر گونه توهم امکان اصلاح‌طلبی از بین رفته و تظاهر کنندگان شعار می‌دهند: مرگ بر جمهوری اسلامی
